Bericht 20 – Laatste bericht / verschijning nieuwsbrief SfHH februari 2014

De zojuist verschenen nieuwsbrief van SfHH nr. 16 met daarin een overzicht / samenvatting van ons verblijf in Homa Hills, Kisumu en Malindi / Marereni is de reden voor publicatie dit laatste bericht. In de nieuwsbrief de stand van zaken van de projecten en hoe we verder gaan. De nieuwsbrief is <hier> te lezen en/of te downloaden.

De nieuwsbrief bevat geen foto’s. Foto’s die ik in de nieuwsbrief zou willen laten zien zijn allemaal op deze weblog terug te vinden. Omdat het lastig is in al die berichten foto’s terug te zoeken en te bekijken heb ik onder de kop: <Fotoseries> het overgrote deel van de foto’s in series naar onderwerp geplaatst. De series heb ik “random” geplaatst d.w.z. dat ze elke keer in een andere volgorde tevoorschijn komen. Het is dus meer om de sfeer te proeven.

De nieuwsbrief wordt ruimer verspreidt dan ik gedaan heb met deze weblog. Vandaar dat sommigen van jullie de informatie dubbel krijgen.

Naar aanleiding van een vraag over de volgorde van de berichten (waarbij op een weblog het meest recente bericht boven staat) heb ik een aparte pagina in het menu toegevoegd. Door te klikken op de link  <Overzicht berichten> in de menubalk kom je op een pagina met een inhoudsopgave met de volgorde van de berichten 1 t/m 20 op datum.

De weblog blijft bestaan maar zal ik verder niet meer aanpassen en/of uitbreiden. Ik ga binnenkort weer verder met mijn eigen weblog: <VanAllesEnNogWat> waar ik mijn eigen dingen kwijt kan.

Bedankt voor het meelezen. Hopelijk met net zo veel plezier als ik heb gehad aan het maken er van.

Ibo

Bericht 19 – Weer thuis in Franeker en een terugblik op ons verblijf in Homa Hills en Kenia

Weer terug in Franeker

Gistermiddag zijn we rond 3 uur geland op Schiphol. Na drinken met Sip, de neef van Dieuwer uit Dongjum, die ons op kwam halen en dochter Anneke die ons welkom kwam heten, door naar Friesland. Eerst naar Sip en Sita in Dongjum waar soep met broodjes klaar stond en toen echt naar huis.

Was Malindi, dinsdagmiddag bij vertrek nog + 34 (gevoelstemperatuur volgens de weerdienst + 43), Nairobi was met + 29 al aangenamer en Franeker met -3 was even wennen. Gelukkig was het met de kachel aan binnen oké. En vooral rustig na de herrie en hectiek van de laatste weken.

En alles werkte

Er kwam schoon warm en koud water uit de kraan. Er was (zonder onderbreking) stroom. De wc werkte en kon gewoon doorgetrokken worden. Er was warm (en koud) water. Geen kapotte wc brillen, verstopte afvoeren, lekkende wc’s, niet of slechts minimaal werkende kranen. Geen disco op het dak of bij de buren. Geen stof herrie en stank van het verkeer. Niet constant mensen om je heen die met je willen praten. Geen kinderen die de haren op je arm wilden voelen. Geen geroep van “Mzungu” of Mama and Baba Rose”. Eigenlijk best saai.

Intensief en slopend verblijf

Het was een enerverend reis waarin we veel beleefd hebben. Ons verblijf is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Behalve het vele reizen met de nodige ongemakken, het eentonige eten, de warmte hadden we een te overladen programma. de vele en soms intensieve gesprekken met de mensen van YSDAK maar ook Eldad Omollo in Marereni en de vele ontmoetingen met anderen begonnen hun tol de eisen. Na zo’n 2,5 week zaten we er bijna doorheen. Pas de laatste week in Malindi konden er wat rust en alleen zijn momenten ingebouwd worden. Maar dan ben je eigenlijk al te ver gegaan.

Het is goed om zo’n reis met z’n tweeën te maken. Als er problemen zijn kun je die onderling bespreken. Vaak konden wij de mensen om ons heen niet duidelijk maken dat je moe was en rust wilde. Dat “snappen” ze niet. De cultuurverschillen blijken dan te groot. Voor mij was een grote plus dat Dieuwer veel beter tegen reizen kon dankzij haar nieuwe bril dan vroeger. We konden nu overal samen naar toe. Het is bijna niet voorstelbaar hoe ze sommige “wilde” autoritten vroeger zou hebben ondergaan. Hier thuis kunnen we in ieder geval elk ons eigen gang gaan.

Dieuwer had gisteren de ruimte in een halfvol vliegtuig om een “tukkie”te doen

Taxirit Vliegveld NBO – Centrum Nairobi

Dinsdagavond terug in Nairobi spande de kroon wat betreft autorijden. De dagelijkse praktijk van een rit vliegveld -> stad schijnt te zijn dat je min. 2 uur nodig hebt voor de 15 km. Onze jonge chauffeur presteerde het om via de meest onmogelijke wegen het in 1 uur en 3 kwartier te doen.

Ik heb nog nooit iemand in een nagenoeg stilstaande file zo auto’s in zien halen. Hij maakte van elk gaatje gebruik om van rijstrook te veranderen en weer door te schuiven. Bij kruispunten wrikte hij zich brutaal, maar toch netjes !!! tussen alles door. Gaf aanwijzingen wie voor of achteruit moest om nog door een gaatje te kunnen. De winst daarbij was in onze ogen minimaal maar het was meer een sport. De echte winst maakte hij door via allerlei sluipwegen en omrijden de grote files te vermijden.

En dit feest, nou ja feest, heb je in Nairobi elke dag opnieuw. Net zoals andere wereldsteden in onderontwikkelde landen loopt de infrastructuur ver achter bij de sterk groeiende mobiliteit. Ik heb er wat filmpjes van gemaakt. Ik zal proberen die later te plaatsen. In de andere steden zoals Kisumu en Malindi is er ook (verkeers- en lawaai) chaos maar dat zijn geen echt autosteden. Dat is meer een door elkaar worstelende kluwen van mensen lopend, op de fiets, motor, TukTuk en matatus

Hieronder wat beelden van eergisteravond Nairobi

Het bijna laatste bericht

Dit is het een na laatste bericht op deze weblog over ons verblijf in Kenia. Later, eind februari, komt er een extra nieuwsbrief van SfHH waar we meer zullen vertellen over onze ervaringen, hoe de projecten lopen en hoe we denken verder te gaan. Maar dat kost tijd en moeten we rustig op een rij zetten.

Als deze nieuwsbrief verschijnt verwijs ik daarin naar de weblog. Die ga ik  de komende maand afronden met extra foto’s, verhalen en filmpjes. Ik zal jullie dit nog een via een  (allerallerlaatste) E-mail laten weten.

We hopen dat we via deze weblog jullie een goed beeld hebben kunnen geven van hoe wij proberen om de jeugd en gemeenschap van Homa Hills, maar ook elders zoals Marereni een betere toekomst te geven. Daarnaast hen wat meer te bieden dan de dagelijkse sleur en “struggle for live”. En de jeugd maar vooral de ouderen laten zien dat het ook anders en (in onze ogen) beter kan.

Dank voor reacties vanuit Nederland

Bedankt voor het meelezen en de positieve reacties over deze ook voor ons nieuwe manier van communiceren. Toen we begonnen (2000-2002) moesten we in Homa Hills nog luisteren naar Radio Wereld Omroep Nederland om nieuws te horen. Nieuws sturen vanuit Homa Hills was niet eens mogelijk. Die verhalen kwamen pas achteraf. Nu heeft elke Keniaan een mobieltje. Al kunnen ze daar nog niet alles mee, maar goed……. Ook een wereld van verschil.

Bericht 18 – De laatste dagen – naar de ruïne’s van Gede en het strand van Watamu

Vandaag en gisteren uitgerust  (hoewel) en de toerist uitgehangen.

Gisteren hebben we de ruïne’s  van Gede (of Gedi) bezocht. Deze liggen op zo’n 16-17 km van het hotel in Malindi. Het is een bijzondere plek. Van ca. 800 – 1400 leefde daar een Swahili gemeenschap in een complete stad. Om de een of andere mysterieuze reden, men vermoed gebrek aan water, is de stad verlaten, vervallen en door het oerwoud overwoekerd. Er is geen enkel document of tekening van bekend. De Portugezen die de oostkust plunderden hebben de stad ook over het hoofd gezien. Nog steeds staat men voor raadsels: wie, wat, waar, waarom… Het is nu tot nationaal monument verklaard.

We zijn er met een TukTuk naar toe gereden en ik moet zeggen het is heel bijzonder. Vooral ook in combinatie met de aparte en soms gigantische bomen die deels door de muren heen gegroeid zijn. We werden rondgeleid door een jongeman die op een enthousiaste manier allerlei wetenswaardigheden vertelde. Echt iets om gezien te hebben.

’s Avonds met de 2 directeuren van de Jamaa Academy (Eldad en Mr. Kasibo) in ons hotel gegeten. In het hotel betekent buiten, want binnen is te warm en te benauwd. Gelukkig geen last van allerlei muggen.

Hieronder wat foto’s van de ruïne’s / bomen, maar ter plekke zien is veel mooier

Vandaag zijn we met een matatu door Eldad Omollo meegenomen naar het Watamu strand. Dat strand is mooier dan dat van Malindi, veel helderder en heeft bijzondere koraal formaties en koraal eilanden.

Ik heb mij weer staan te verbazen hoe Kenianen proberen een bepaalde plek te bereiken. Ik had van tevoren op Google Earth opgezocht hoe het er daar ongeveer uit zou zien. Daarnaast had ik mijn GPS mee. In Watamu aangekomen zijn we door allerlei smalle straten / stegen gereden en kon ik toen al zien dat een veel kortere en betere route mogelijk was. Maar ik maak daar geen opmerkingen meer over, ik denk er het mijne van.

Het was inderdaad een prachtig strand en verderop in de Indische Oceaan lagen een aantal koraaleilanden. Na onderhandelen over de prijs zijn we met een dhow naar één van de eilanden gevaren. Er lag ook een strandje aan de landzijde. Op het eiland aangekomen ben ik naar boven geklommen en heb genoten van het uitzicht en de op de koraalrotsen  uiteenspattende golven. Daarna terug.

In Watamu is alles Italiaans. net als in Malindi dus pizza en spaghetti gegeten. Voor Eldad Omollo, ugali gewend, zijn het niet de leukste maaltijden. Terug naar het hotel met een hard scheurende matatu. Dieuwer maakte de nodige opmerkingen, maar die hielpen niet. We zijn gelukkig heelhuids thuisgekomen.

Vanavond een afscheidseten met Eldad en zijn partner Mr. Kasibo in een nieuwe “shopping mall” waar ook Nakumatt in zit. Veel gepraat en ook gelachen. Vooral over de cultuur van de Luo’s, hoe ze trouwen, man met meerdere vrouwen, positie van de vrouw etc. Over veel ervan verschillen we totaal van mening. Vooral Eldad is nog erg conservatief en vasthoudend aan de Luo cultuur. Maar we moeten het er mee doen. Morgen klaarmaken voor vertrek naar Nairobi.

Hier wat foto’s van Watamu strand en koraaleilanden

Bericht 17 – Boeken Biblionef, Workshop leerkrachten en Childrens Day in Marereni

Ik ga even terug naar het einde van bericht 14 waar we vanuit Nairobi vertrokken naar Malindi. Nairobi stad -> vliegveld is een grote verkeerschaos. Iedereen probeert iedereen in te halen. De vliegreis naar Malindi verliep tot de landing goed, maar bij de landing wapperde en stuiterde het vliegtuig allerlei kanten op. ik zat te denken aan een nieuwe piloot aan de stuurknuppel die het landen nog moest leren. Gevolg was wel dat Dieuwer weer wat problemen met haar maag had. Maar ze herstelde zich vrij snel.

Alles is hier anders: vochtig warm, bij iets optillen word je al nat, palmbomen, stoffig en als vervoermiddel de TukTuk i.p.v. de gewone auto, we zitten nu in het Arabische deel van Kenia met de Islam, dus 4 en 5 uur ’s ochtends gebeden. Verder veel Italianen en ook Duitse bejaarden die hier overwinteren. Nog nooit zoveel blanken in Kenia gezien!

Fotos vliegveld (zeer primitief / zelfs Obama heeft zijn vliegtuig) en stad Malindi met veel TukTuk’s

We werden door Eldad Omollo naar een hotel gebracht waar het aangenaam was. De volgende dag door naar Marereni, maar eerst inkopen voor de Childrens Day en Workshop in Marereni omdat in Marereni lang niet alles te krijgen is. Met de TukTuk naar de Nakumatt. Met een volle TukTuk weer weg. Onderweg overgestapt in een gewone auto die ons naar Marereni zou brengen. Het was de auto van één van de ouders van de school van Eldad. Door een landschap van o.a. Baobab’s, rode aarde en veel armoede naar Marereni.

De boabab vind ik al een rare boom, maar hij is nu kaal en dan is het helemaal een apart geval ….. Maar goed dat is persoonlijk.

Foto’s: onderweg van Malindi naar Marereni, baobab, moskee en armoede

De chauffeur ging er stevig tegenaan wat aan het einde voor Dieuwer aanleiding was hem te vragen het gaspedaal wat lost te laten. Het laatste stuk zat ook vol “potholes”, dus erg slecht.  Voorbij Marereni houdt het asfalt echt op. Deze weg is de enige route om over land Lamu te bereiken. Vroeger waren er veel overvallen, nu (werd verteld) kwam dat nog nauwelijks voor.

In Marereni zaten we in het enige “Hotel” wat er was. Een erg eenvoudige kamer maar wel schoon. Net als het sanitair, maar daar was het wel behelpen. De wc lekte, douche half boven wc !! en de wastafelkraan gaf minimaal water. ’s Avonds en ’s nachts ontzettend veel lawaai van mensen, disco en voetbal op TV. De omgeving was erg stoffig en ontzettend smerig. Dieuwer zei op een moment: Het lijkt wel Kibera (sloppenwijk in Nairobi) alleen hebben ze hier meer ruimte.

Maar er waren ook leuke en positieve dingen die we in de 2,5 dag hebben meegemaakt.

Overhandiging boeken Biblionef.

De Jamaa Academy Primary school had voor de 4e keer boeken aangevraagd en gekregen van Biblionef. Om transportkosten uit te sparen had Biblionef ons gevraagd om deze mee te nemen. Wij hebben dat gedaan met 2 extra plunjebalen. Eldad Omollo heeft ze daarna met hulp van een collega die in Nairobi werkt naar Marereni gebracht.

Woensdagmiddag door het rode zand (gras heb ik haast niet gezien zo droog) naar school gelopen waar leerlingen, leerkrachten, ouders en schoolbestuur ons dolenthousiast stonden op te wachten. Onder luid applaus werden de plunjebalen en ook de boekendozen uitgepakt. Behalve dat zaten er ook nog honderden linnen tassen o.a. van het Zorgplein Harlingen en andere spullen in.

Het zijn prachtige boeken (2 dozen met totaal 189 boeken) en we hopen dat de kinderen er veel uit kunnen lezen. De volgende dag terwijl Dieuwer een workshop met leerkrachten van scholen uit de omgeving had heb ik de oude boeken bekeken en de slechte, kapotte en stukgelezen exemplaren eruit gehaald. En ze worden gebruikt. Dat hebben we op andere plekken wel anders gezien (Homa Hills) waar ze soms netjes in de kast achter de “headteacher” bijven staan.

Foto’s: overhandiging boeken / linnen tassen en uitzoeken oude boeken Biblionef

Workshop leerkrachten

Dieuwer heeft op donderdag een workshop gegeven aan leerkrachten uit de omgeving. hieronder haar verhaal daarover.

Eldad Omollo had mij gevraagd een workshop te geven. Ik loop dan tegen twee problemen aan. Er is geen materiaal waar je mee kunt werken. En dus had ik scharen, kleurpotloden en viltstiften meegenomen. En in Malindi hadden we karton gekocht. Tweede probleem is, dat ze onze manier van denken moeilijk kunnen volgen. Handig is dan om iemand te vragen die het snapt, het over te brengen in hun eigen taal. In Kenia wordt er op de kleuterschool niet gespeeld maar geleerd.

En met deze workshop heb ik geprobeerd hen te laten zien dat je met spelen ook iets kunt leren. Uit de boekenkist van Biblionef had ik het boek: Biggetje is ziek van Dik Bruna gevist. Eerst heb ik het voorgelezen. Daarna heeft één van de leerkrachten het voorgelezen. Daarna hebben we het gespeeld. Eén leerkracht was Biggetje, de ander grootmoeder, weer een ander de dokter en we hadden nog een kruidenier nodig. Dit vonden ze prachtig. Hier zag je hun eigen initiatief. Grootmoeder maakt voor Biggetje sinaasappelsap en doet dat in een glas. En dus goten ze een beetje water uit mijn waterfles in de dop van de fles en zetten dit bij Biggetje neer. Mijn labello stift was de vaas met bloemen. Daarna hebben we woorden gezocht die de kinderen konden leren. Er moest een tekening gemaakt worden met het woord eronder. Ook dit ging goed.

Na nog geteld te hebben, was het tijd voor thee. De kinderen leren hier de letters door het opdreunen van: a for apple, b for ball, c for cup, d for dog, enz. Na de thee hebben we andere woorden gezocht die beginnen met een a bijv. arm, ant ,axe, enz. Zo hebben we het hele alfabet afgewerkt. Of ze iets opsteken van zo’n workshop, geen idee. Ik hoop altijd dat er bij iemand iets blijft hangen en dat er misschien, ook al is het maar een heel klein beetje, iets veranderd.

Foto’s workshop 

Childrens Day

In Marereni zouden we net als in Homa Hills een Childrens Day organiseren. Dat hadden we 4 jaar geleden ook gedaan. Eten en drinken en andere benodigdheden hadden we in Malindi gekocht. Een deel kon in Marereni zelf gekocht worden.

Eldad Omollo,  de directeur van de school, bleek echter wat over enthousiast te werk te zijn gegaan. Wij hadden afgesproken niet meer dan  200 kinderen. Maar hij had meerdere scholen uitgenodigd en riep ons op zijn kamer met de opmerking: “Baba and mama Rose I have a small problem”. Het bleek dat bij telling er 800 !! kinderen zouden komen. Ook van scholen ver weg, tot 20-25 km toe. Na overleg hebben we besloten dat er van 3 scholen totaal 200 kinderen mochten komen want wij zouden meer niet aan kunnen. Het veld waar de spelletjes gehouden zouden worden, is niet berekend op zoveel kinderen. Bovendien hadden we voor 200 kinderen eten en drinken ingekocht.

Childrens Day zelf: Toen we op het school terrein kwamen waren de meeste kinderen al aanwezig, 1 school kwam later. De keuze van max. 200 kinderen bleek goed te zijn. Vooral de leerkrachten (+ directeur / manager Eldad) bleken totaal geen controle te hebben over hun leerlingen. Het was een grote chaos. Daar kwam nog bij dat de leerkrachten zo’n spelletjesdag niet / nauwelijks kenden en uitleg haast onmogelijk bleek. Verder renden kinderen van hot naar her, leerkrachten liepen weg bij hun kinderen…. Dieuwer besloot toen maar het heft in eigen handen te nemen en overruulde Eldad met alles. Want die maakte er een nog grotere chaos van. Te veel kapiteins op één schip.

Uiteindelijk zijn de spelen alsnog uitgevoerd, maar wel geïmproviseerd en niet volgens de Homa Hills regels. We misten de coordinatoren van Homa Hills erg. Na een aantal jaren weet daar iedereen wat te doen. Zonder iets te zeggen, wordt de limonade klaargemaakt en het brood gesmeerd. Iemand als Joshua (eerder genoemd) houdt 400 kinderen in toom terwijl hier 200 kinderen voor 15 leerkrachten teveel waren. De kinderen hebben hun eten en drinken gekregen en vonden de spelletjes geweldig.

Er waren kinderen bij die nog nooit brood hadden gegeten, nog nooit een bekertje limonade hadden gehad. Als je dan een kind ziet lopen met zijn bekertje vol met limonade, heel voorzichtig, er mag geen druppeltje verloren gaan, een big smile op zijn gezicht, dan is je hele dag goed. Wat er in onze westerse ogen organisatorisch ook allemaal misgaat. Soms hadden we het gevoel dat de leerkrachten de weg kwijt waren en niet goed wisten wat er allemaal plaats vond. Er was een uitzondering. Eén leerkracht kwam met 50 kinderen. Had de boel onder controle, zette hen in een rij voor drinken en eten en is de hele ochtend bezig geweest met touwtrekken. Hij is beloond en mocht het touw meenemen naar zijn school.

Na afloop zeiden we tegen elkaar: In ieder geval hebben de kinderen een geweldige dag gehad, maar hoe zij op deze scholen goed onderwijs moeten krijgen?? Het heeft natuurlijk ook met het gebied te maken. Hier begint de NO hoek van Kenia wat tegen Somalië aanligt, er zijn veel conflicten, veel stammen, weinig internationale hulporganisaties, zwakke overheid, grote armoede. Ik zou  niet weten hoe je hier de jeugd een betere toekomst moet geven, ons motto in Homa Hills. Er wonen hier toch nog veel mensen en vooral jeugd. We kwamen langs lagere scholen met meer dan 1000 leerlingen. En de faciliteiten voor hen zijn voor ons in Nederland niet voor te stellen. Dat moet je gezien hebben.

Foto’s In volgorde van de dag.

En nu terug in Malindi. Hier in het hotel ondanks wat lokale sanitaire probleempjes een prima plek om te verblijven. Al blijf ik het tropenklimaat niet bepaald aangenaam blijven. Ik kan mij iets voorstellen bij de kreet tropenjaren.

Foto’s van hotel Malindi Breeze Point en terrein

Bericht 16 – We hebben het gehad – terug in Malindi

We zijn vanavond, eerder dan gepland, teruggekeerd in Malindi. We hebben het beiden even gehad. Kwamen we eergisteren al moe in Marereni aan, kregen we nog meer “ellende” over ons heen. Hoewel ons “Hotel” waar we 4 jaar geleden ook zaten schoon was en er geen gekke beesten waren werkte er van alles niet (of juist wel). De stroom viel een aantal keren uit, de wc gaf bij het doortrekken een straal de andere kant op, het kraantje stroomde haast niet, de douche zat half boven de wc. Het eten was kip, kip, kip, chapati, spaghetti en gelukkig wat meer fruit. Maar ook met het eten hebben we nu wel gehad.

Daarnaast, wat een armoe om ons heen. We waren aangekomen aan het einde van de (geciviliseerde) wereld. De overheid komt nauwelijks in dit gebied, hulporganisaties idem. Wij waren de enige 2 blanken, sommige kinderen waren bang voor ons. Er passeerden ons regelmatig grote trucks met hulpvoedsel voor de bewoners nog noordelijker ri. Lamu. En het was stoffig, ontzettend vuil, overal lagen bergen plastic. En er was ’s avonds en ’s nachts een hoop herrie. Homa Hills was er heilig bij.

Tel dat op bij de 3 weken die we al afgereisd hadden, de vele gesprekken die we gevoerd hebben, de projecten die we bezocht hebben, alle mensen die ons vragen stelden (je was nooit alleen) en jullie zullen begrijpen dat nadat we ons programma (met succes) hadden afgewerkt terug wilden naar het ook lawaaiig, ook druk en vuil maar toch meer geciviliseerde Malindi.

We zitten nu weer in het Malindi Breeze Point Hotel. In een ruime kamer / appartement. Ook hier mankeert wel wat aan maar het is tig keer beter. Beiden net onder de douche geweest. De meeste vuiligheid weg. Morgen de hele dag VRIJ. Onze gastheer, Eldad Omollo, is een dag naar Mombasa. Zondagmiddag dan een stuk cultuur, de Ruines van Gedi, maandag naar een bekend strand en dan weer in 2 etappes terug.

Morgen kom ik wel met een verhaal over wat we de laatste dagen gezien, beleefd en gedaan hebben, met foto’s

Hieronder wat foto’s van waar ik bericht 15 mee begon

En nog wat van Marereni

Morgen een wat vrolijker verhaal over gehouden workshop en Childrens Day.

Bericht 15 – TukTuk, Baobab, Kokosnoot en Ananas

We zijn nu aangekomen op onze laatste bestemming: Marereni, ca, 45 km noord van Malindi.

Ik had een heel stuk geschreven, maar doordat we hier aan het einde van de geciviliseerde wereld zitten is mijn stuk blijkbaar de bushbush in gegaan. Ik zal het morgen nog eens proberen.

Bericht 14 – Terugblik op Childrens Day 14 januari

Hieronder een langer verhaal met vrij veel foto’s om te vertellen hoe we als stichting Support for Homa Hills de kinderen van Homa Hills een plezierige dag kunnen bezorgen. Ik denk dat we zelf inmiddels zo’n klein 15 dagen georganiseerd hebben. Daarnaast zijn de diverse studenten die hier zijn geweest en de fam. Dalm in Kisumu ook de nodige keren in touw geweest voor dit soort dagen. Het gaat dus inmiddels over duizenden kinderen die we onder handen hebben gehad. Over een paar dagen zullen we in Malindi / Marereni ook zo’n dag organiseren.

Wat is “Childrens Day”.

Bij elk verblijf organiseren wij 1 of meerdere spelletjesdagen. Hier in Kenia “Childrens Day” genoemd. Op die dag spelen kinderen uit de groepen 1 – 4 Hollandse spelletjes. Daarnaast krijgen ze eten en drinken. De scholen waar het georganiseerd wordt liggen elke keer weer in een ander gebied. Er worden 3 of 4 omliggende scholen uitgenodigd. Omdat de afstanden te overzien zijn komen de kinderen er meestal lopend naar toe. Soms is transport geregeld.

We hebben na een aantal keren overvallen te zijn door te grote aantallen kinderen een limiet gesteld van max. 250 – 300 kinderen. De spelletjes die ze mogen doen variëren. Meestal zijn het er een stuk of 11. Het gaat dan om o.a. touwtrekken, zaklopen, stoelendans, snoephappen, spijkerpoepen ….. Een belangrijk onderdeel is het schminken. De kinderen zijn in groepen verdeeld en rouleren van spel naar spel . Als een groep geschminkt is klinkt een dubbel fluitsignaal en gaan de kinderen rennend naar het volgende spel.

Zowel kinderen als leerkrachten zijn niet bekend met georganiseerde spelletjes. In Kenia is alles gericht op leren en niet op spelen. Voor de kinderen is het elke keer een feest. Vooral omdat ze ook eten krijgen.  Voor de leerkrachten is het iets totaal nieuws. Dieuwer moet de spelletjes uitleggen wat voor haar soms een crime is. Gelukkig heeft ze hulp van de coördinatoren die de spelen kennen en die nadere uitleg kunnen geven in hun moedertaal.

Het gaat lang niet altijd even gesmeerd en regelmatig ontstaat een chaos. Maar aan het eind van de dag zijn de meeste kinderen een ervaring rijker die ze jaren later nog weten te vertellen. De leerkrachten zijn vaak afgepeigerd en wij ook. Alles gebeurd dan ook op een open veld in de brandende zon.

Hieronder wat foto’s van het schminken.

Ontstaan spelletjesdag.

Er zijn twee redenen waardoor Dieuwer besloot tot het organiseren van dit soort dagen. Als eerste ergerde zij  zich al vanaf het begin aan de wijze waarop in Kenia de scholen de beste leerling van de klas belonen. Alles is gefocust op scoren van punten. Van elke leerling is bij iedereen bekend op welke plaats hij of zij in de klas staat. Dus Jantje is nr. 3 van de 45 en Marie is nr. 39 van de 45. De beste leerlingen krijgen vaak iets tot wel embleempjes met tekst: Ik ben de beste in rekenen, taal, enz.  

Dieuwer werd dan ook regelmatig gevraagd een cadeautje te geven voor het beste kind van de klas. Maar kinderen met een laag IQ komen nooit bovenaan vertelde ze elke keer dus weigerde ze dat. Maar ze kon niet blijven weigeren en daarom bedacht ze de Spelletjesdag. Elk kind kon hier aan mee doen en er was geen echt wedstrijdelement. Na afloop kregen alle kinderen een cadeautje: balpen, armband, poppetje o.i.d.

Als tweede reden: De oorspronkelijke “Childrensday” was een wedstrijd welke school het beste was. De leerkrachten van de scholen lieten hun lesmateriaal zien. Dit bestond uit zelfgemaakte lesmaterialen. Ook de kinderen van de school lieten een optreden zien. De toeschouwers waren hoge pieten uit het onderwijsveld. Naast de vele toespraken, werden deze mannen en vrouwen beloond met eten. De kinderen kregen alleen een kopje thee. Er werd aan Dieuwer gevraagd ook iets te zeggen. Het werd een kritisch verhaal. Dit was geen Childrensday maar Teachersday.

The “Childrens Day op de Migunde Primary School,  14 januari 2014

Vandaag hadden we de 2^e “Childrens Fun Day” zoals het hier genoemd wordt. De week ervoor waren we samen met een aantal coördinatoren van Ysdak langs 4 scholen gegaan om de hoofdmeester te vertellen dat ze kinderen naar de spelletjesdag mochten sturen. Bij elke school werd duidelijk gemaakt dat ze maximaal 75 kinderen mochten sturen. Dus totaal niet meer dan 300.

Op weg er naar toe hebben we de materialen bij het Orange House opgehaald en zijn doorgereden naar de Migunde Primary School. Het was toen al bloedheet. Ze hebben prachtig groot speelveld waar ze in Nederland jaloers op zouden zijn. Maar behalve aan de rand staat er geen enkele boom in het veld.

Toen we het terrein op reden had ik het al gezien. Vanuit de schaduw kwamen grote groepen kinderen aanrennen. Ik dacht meteen: de leerkrachten kunnen niet tellen. Na het lossen van de lading was het de taak van Joshua om de groep “even” bezig te houden tot de limonade en biscuits waren klaar gelegd.  En Joshua is daar een meester in. Dieuwer kon dan met de leerkrachten langs de spelen gaan om hen de regels uit te leggen.

Toen alle kinderen in de rij voor de limonade en koekjes. I.v.m. de voorraad besloten we eerst te gaan tellen. Ze stonden nu toch keurig in de rij. George kwam tot 421 ! Ik tot 422. Dat ene kind verschil was geen punt, die 420 was eigenlijk teveel. Toch maar aan de slag. Met koekjes en biscuits en bananen redden we het. Brood was er te weinig, dus ieder kind maar wat minder. Voor de organisatie en de helpers zoals wij waren er geen biscuits.

Met de spelen ging het overigens uitstekend. Ondanks de grote aantallen, maar met hulp van veel ijverige leerkrachten was het een groot feest. En alle kinderen kregen een oranje armzeetband waar we dankzij Jos Hokken genoeg van hadden. Moe maar voldaan gingen we na afloop terug.

Hieronder een aantal foto’s van het feest in volgorde van de dag: spullen brengen, uitladen, Joshua houdt de massa bezig, Dieuwer geeft uitleg, in de rij voor drinken en biscuits, het drinken, de spelletjes, eten klaarmaken, in de rij voor eten, eten uitdelen, opeten en uitreiking cadeaus 

Bericht 13 – vanuit Nairobi op doorreis naar Malindi

Het meest drukke en hectische van ons verblijf in Kenia is nu voorbij. Vanochtend vroeg zijn we vanuit Kisumu naar Nairobi gevlogen. Vandaag doorgebracht in de YMCA. Bezoek gekregen van vriendin Zipporah en haar man en kleinkind. De rest van de dag een aantal keren geslapen.

Gisteren (zondag) zijn we vanuit de Duke (hotel) voor de 2e keer naar Lilian en Gerald Omollo gegaan. We hebben met Gerald, terwijl Lilian aan het koken was, de afgelopen 1,5 week in Homa Hills doorgelopen. Daarnaast is uitgebreid en open gesproken over de problemen die wij en ook de coördinatoren ondervinden door de slechte onderlinge communicatie. Waarbij Gerald de eigenlijke bottleneck is. Als trekker en overallcoördinator van Ysdak is hij te weinig aanwezig en neemt niet voldoende initiatieven. Het is niet voor dit verhaal om er uitgebreid op in te gaan, maar we hadden na afloop een goed gevoel. We nemen alles mee naar huis en zullen kijken in hoeverre we hier mee verder kunnen.

Na het eten zouden we langs gaan bij Seline. Seline is een jonge meid die bij een brand beide onderbenen verloren heeft en op haar knieën loopt. Ze heeft al het nodige meegemaakt in haar leven en groeit op bij haar grootmoeder in Homa Hills. Na de nodige omzwervingen is ze terecht gekomen in Joyland, een “boardingschool” voor lichamelijk en geestelijk gehandicapten.

Wij hadden haar 2 jaar geleden ook al bezocht. Met geld van een aantal dames uit Nederland kan zij daar nu naar school gaan. In de tussentijd heeft zij via een Nederlandse die als fysiotherapeut Kisumu bezocht een prothese gekregen. Helaas was er iets stuk gegaan en dat wachtte op reparatie wat weer erg lang (Kenia) duurde. Lilian beloofde er achter aan te gaan om de mensen wat op te jutten.

Ik ben er nu voor de 2e keer geweest en ik verbaas me er elke keer weer over hoe deze kinderen onder in onze ogen zeer primitieve omstandigheden toch vrolijk zijn en het naar de zin hebben. Het zijn troosteloze barakken met zeer veel kinderen bij elkaar met allerlei handicaps.

Seline is een zeer pienter meisje en qua niveau moet ze eigenlijk naar een betere school vonden wij. Maar ze heeft het er nu naar de zin, dus daar moet een andere keer maar eens over nagedacht worden.

Hieronder een paar foto’s van Saline, zonder en met prothese en de “huisvesting”van deze groep kinderen.

Vandaag, deels een dag om bij te komen. Na uiteraard het nodige gesleep met bagage: Hotel -> taxi -> vliegtuig -> taxi -> YMCA, hebben we eerst op onze kamer een tijd geslapen.

Vanmiddag kwam dan Zipporah met haar man en kleinkind. Wij kennen haar nog van de sloppenwijk Kibera (2000). Een geweldig lieve vrouw die ondanks alle problemen samen met haar man Patrick nog wat van het leven probeert te maken. We zijn altijd vrienden gebleven en elke keer als we Nairobi aandoen bezoeken we haar of komt ze naar ons. Ze wonen nu op een wat rustiger plek maar wel (via Google Maps gevonden) op ca. 28 km van het centrum waar wij nu zitten. En in deze miljoenenstad is het een enorme klus om met het “public transport” en lopend hier te komen. Het was gezellig samenzijn. Ze hebben inmiddels een prachtige kleindochter. Daarna was het voor ons weer slapen.

We zijn inmiddels weer aardig opgeknapt. Komt ook door het aangenamere klimaat van Nairobi. Nairobi is chaotische miljoenenstad maar heeft meestal prachtig weer en aangename temperaturen. Max. ca. 28 gr. ’s Nachts is het zelfs fris wat komt door de hoge ligging van ca. 1700 m. Morgen dus naar Malindi, qua klimaat minder. Het ligt aan de Indische Oceaan, prachtige stranden, palmen en boabob bomen maar erg warm en vochtig. Rustig aandoen dus.

Foto’s: Dieuwer, Zipporah en kleinkind Mwene in de YMCA

Bericht 12 – De dag van de 891 boeken

Vandaag voor de 2e keer in Kisumu naar de Bookshop gegaan om nog meer boeken van Biblionef voor Ysdak te kopen. De vorige keer al uitgezochte boeken waren keurig in dozen verpakt. Terwijl Dieuwer met de verkoopster verder ging mocht ik achter in de winkel alles nakijken en tellen. Het klopte exact. Kon ook niet anders, op de bonnen waren 2 tot 3 keer controle tekens zichtbaar. Daarna ben ik samen met Dieuwer verder gegaan. Later kwam Lilian erbij, die had een flink deel van het geld gepind.

Op enig moment waren we het spuugzat en zijn eerst maar gaan eten en drinken in een naburige eetgelegenheid. Daar bijgekomen met een aantal lekkere glazen mango juice. In de winkel terug nog doorgegaan. Uiteindelijk maar gestopt bij een eindaankoop van 891 boeken. Voor een prijs van (met korting) 179.000 Ksh terwijl we tot 250.000 Ksh konden gaan. Dus Biblionef er is nog een redelijk bedrag (ca. 700 Euro) over.

Na het afrekenen (stapels briefjes van duizend) heb ik de boeken met een TukTuk naar de Duke (het hotel) gebracht. Daar hebben we op het dak nog wat gedronken. Ook nu weer enorme herrie. In het naburige park was een bijeenkomst waar o.a. de premier van Kenia, Raila Odinga kwam spreken. Wat kunnen die Afrikanen een lawaai maken.

Toen kwam nog de andere grote klus. Biblionef wil van alle boeken de titels etc. weten. En de boeken blijven hier. Nu stonden de titels wel op de bos bonnen maar zeer klein en niet alfabetisch. Dus eind van de middag en een deel van de avond alles uitgesorteerd en in de laptop opgeslagen. Uitgeblust waren we net klaar en toen …….. viel opnieuw het licht uit. De hele stad weer in het donker. “This is Africa” Inmiddels hebben we weer licht + lawaai van allerlei alarmen die afgegaan zijn.

Onderstaand wat foto’s van het hele proces.

Bericht 11 – Terug in Kisumu

Vanochtend van iedereen met pijn in het hart afscheid genomen met min of meer de belofte om terug te komen. Met 3 kwartier vertraging, niet ongewoon en in een andere auto vertrokken ri. Kisumu.

Dieuwer wilde nog bij “haar” geit Grace kijken. Dus bij Arose gestopt en naar Grace gelopen. Die doet het prima. Bij haar baas, Joshua, kregen we de eerste soda (Coca Cola) van de dag. Op de terugweg pakte Joshua mijn hand en we liepen daar als vrienden. Toen we uitlegden wat deze manier van lopen in Nederland inhield waren ze met stomheid geslagen. Daarna moest Dieuwer nog naar haar een aantal jaren geleden geplante boom. Geweldig gegroeid. Die van mij was al in het begin: “past away”.

Door naar Kendu Bay. We waren al voorzichtig geïnformeerd dat daar een extra stop was i.v.m. de banden. Ik had de banden bij vertrek ook al bekeken  en gedacht: In Nederland werden we onmiddellijk van de weg gehaald, maar “This is Africa”. In Kendu Bay midden op straat inderdaad bandenwissel. Niet 1 maar 2 stuks. En waren kwamen ze vandaan? Van de auto achter ons. Die kreeg de slechte banden en reed weer terug ri. Homa Hills. Nu is Kendu Bay de plek waar we overgaan van onverhard naar asfalt. Op asfalt rijd je harder dus dan is een klapband gevaarlijker, maar goed we zijn heelhuids in Kisumu aangekomen.

Over de middag hier valt nog wel veel te vertellen maar doe ik nu niet. Behalve dat we 2 x Cola + 2 x Juice naar binnen hebben gewerkt en nog dorst. Verder dat het nu vrijdagavond is wat betekent, waar we al bang voor waren, dat het in de stad en in dit hotel een ongelofelijke HERRIE is. Hierboven disco op het dak !! Maar ook dat overleven we wel.

Bij de foto’s: Grace, Ibo en Joshua, de boom van Dieuwer in Arose en de bandenwissel in Kendu Bay