Bericht 10 – Aapjes kijken; vergadering met Ysdak; geit Mike naar zijn eigen “Home”

Slotbespreking met  coördinatoren Ysdak Homa Hills

Vandaag, donderdag 16 januari alweer de laatste volle dag in Homa Hills. In het Orange House vergaderd met de coördinatoren van Ysdak. Wat is er de afgelopen tijd gebeurd, wat gaat er wel en niet goed, hoe gaan we samen verder. Zeker nu we aangekondigd hebben om ons langzaam terug te trekken, hoewel???

We hebben behalve het afwerken van de normale agendapunten veel terug gekeken. Zowel zij als wij hebben veel huiswerk meegenomen. Na het uitwerken en terugkoppelen zullen we de komende maanden een definitief plan maken wat we nog wel en niet gaan ondersteunen en waar we eventueel op hanteerbare schaal langer mee doorgaan.

Het werd een bijzonder boeiende bijeenkomst. Na afloop uiteraard weer een “zware” maaltijd en dat bij 30+ graden. En omdat de coördinatoren ons voor onze jarenlange inzet wilden bedanken (we zijn nog niet weg) een groot aantal cadeaus. Waaronder een prachtige 3 poots kruk, gevlochten manden, sombrero’s etc. I.p.v. een bijna lege plunjebaal mee terug is hij nu voor 3/4 gevuld.

Hieronder wat foto’s van vergadering, eten, cadeaus, groepsfoto. 

Aapjes kijken

Voor zover bekend zijn wij rond de Homa Hills de enige 2 “Mzungu’s” (blanken) in een gebied iets kleiner als de Noordoostpolder. We maken regelmatig mee dat kleine kinderen huilend wegrennen als ze ons zien. Het omgekeerde is nog vaker het geval. We worden van onder tot boven bekeken, bestormd en ook mijn behaarde armen hebben een bijzondere aantrekkingskracht.

Op weg naar de vergadering moesten we nog iets afgeven bij een schooltje. Na ontvangst en afgeven van de foto bij de “headtecher” en daarna verder kon ik de volgende foto’s maken.

Geit Mike naar haar eigen “home”.

Al eerder maakten we melding van de aankoop van geit Mike van eigenaar Arafat. Het verhaal daarover komt later. Geit Mike zou naar 1 van de coördinatoren gaan. Maar daar moest nog een hok gebouwd worden. Mike werd tijdelijk ergens anders gestald.

Vandaag na afloop van de vergadering konden we Mike naar haar definitieve plek brengen. En de hele familie + geit op de foto zetten. Transport er naar toe was per auto, maar er moesten ook nog wat extra mensen mee en dat geeft mooi beeld van het transport ter plekke. Foto’s zijn hieronder te zien.

Heet van de pers: toch nog een vleermuis gevangen.

Dieuwer wilde daarnet naar bed en ik moest het muskietennet nog ophangen. Toen zag ik iets wat leek op een bijzonder beest. En ja hoor het was mijn lievelingsdier: een vleermuis. Dieuwer meteen een andere kamer ingerend. Ik heb hem gevangen in een beker. Het was nog een jong ding. Ik weet niet of hij het overleeft, zit niet veel leven in, maar het is ook wel erg licht voor hem. Waarschijnlijk is hij van boven de zolder door een gat naar beneden gevallen. Ik zal hem straks de vrijheid geven.

De jonge vleermuis

Bericht 9 – Woensdag 15 januari: Geiten; geitenhokken; vrouwengroepen; eten en …… tweelinggeit Anneke en Fabricio

De vorige dagen waren bijzonder, maar houden jullie nog tegoed. Vandaag de drukste / zwaarste dag van de afgelopen 10 dagen in HH, maar ook een hele inspirerende dag.

Het geitenproject in het kort.

Het geitenproject, gestart door Dieuwer, naar een voorbeeld van de organisatie Heifer International, houdt in het kort in dat vrouwengroepen melkgeiten krijgen. Dit zijn geen lokale geiten maar speciaal gefokte, die ca. 3 liter melk per dag geven. De vrouwen moeten er wel wat voor doen. Degene die start moet zelf een verhoogd hok op poten neer laten zetten. De geit staat boven de grond, is opgesloten en mag geen gewoon gras en struiken eten. De vrouwen kunnen dat speciale voedsel zelf verbouwen maar ook bij het meer is goed eten te vinden. De geit poept en plast door de spleten in de vloer. De mest kan dan weggehaald worden en gebruikt worden in hun “shamba”.

Er zijn ook een aantal bokken aangeschaft en die mogen naar een vrouwelijke geit van ruim een half jaar. Weer een half jaar later krijgt de geit als het goed gaat 1 of 2 jonge geitjes. Is het een mannelijke (bok) dan mogen ze er mee doen wat ze willen. Zelf houden of verkopen. Is het een vrouwelijke dan gaat de eerste naar een volgende vrouw in de groep. De 3e jonge geit gaat terug naar YSDAK die het weer wegzet bij een andere vrouwengroep.

Voor de vrouwen betekent het hebben van een geit veel. Zij krijgen een stuk eigen zelfstandigheid, ze hebben gezamenlijk iets om over te praten, de melk kunnen ze aan hun eigen kinderen geven, ze kunnen het verkopen, ze kunnen als er meer geiten zijn de geiten verkopen en hebben dan eigen inkomen etc. Wat we vooral zien is dat ze er erg gelukkig mee zijn, zijzelf en de kinderen zijn gezonder, ze kunnen met het geld hun kinderen naar school laten gaan.

YSDAK heeft van ons uit Nederland een aantal keren ondersteuning gekregen voor de aanschaf van geiten. Verder voor het trainen van de vrouwengroepen en nog een aantal zaken. Een coordinator van YSDAK komt regelmatig langs en gaat het niet goed met de verzorging van de geit dan kan de vrouw deze kwijtraken. YSDAK faciliteert en begeleid.

Het bezoek met een “helse” rit over ruim 70 km onverharde wegen.

De coordinatoren hadden 8-9 locaties voor ons uitgezocht om te bezoeken. Op 3 plekken zouden we de bijna complete vrouwengroepen ontmoeten. Wat in Kenia ook betekent gezellig samenzijn, eten, vergaderen. Verder was natuurlijk transport nodig. We hadden de hele dag de beschikking over een auto met “driver” voor 6000 Ksh, zeg maar 55 Euro. Een normale prijs daar. En hopen dat de auto het redt, want het gaat geheel over onverharde of halfverharde wegen, met veel rotsen, “gully’s” (erosiegeulen) en dan nog al het vee en motoren die je tegenkomt. Schokbrekers heeft de auto vaak niet meer, maar goed we hebben het overleeft. En Dieuwer is met haar bril met prisma’s volledig verlost van wagensziekte, dus jullie kunnen voortaan met haar op pad

Bij de eerste vrouwengroep viel het eten nog mee, bij de 2e en 3e was het weer veel te veel , vooral de “ugali”. We hebben voor de beleefdheid maar een aantal dingen genomen. Ik weet niet hoeveel kip we nu al binnen hebben.

Wat we tegenkwamen stemde ons heel positief. De meeste vrouwen waren erg enthousiast en betrokken en er waren meer geiten dan we hadden gedacht. Enige probleem is dat van alle geboortes veel meer dan de helft een bok was. En daar heb je niet zoveel aan, behalve dat ze dan voor de voortplanting zorgen. Ze leveren ook minder op en ze vreten meer. Het zijn overigens geweldige beesten. Is op een paar foto’s te zien. De hokken waar de vrouwen zelf voor moeten zorgen bieden vaak een grappige aanblik. Laat de welstand in Nederland het niet zien. Voor de geiten is het in ieder geval goed. Bij de laatste groep (tevens de eerste die gestart was in 2010) kreeg Dieuwer een paar cadeaus als bedankje.

Op dit moment zijn er nu na 3-4 jaar ca. 105 geiten terwijl we gestart zijn met 20. In de planning van YSDAK willen ze in 2015 op ca. 250 geiten zitten. Als het goed draait heeft een vrouw er behalve de melk een goed inkomen bij. Als ze 1-2 geiten per jaar kan verkopen heeft ze 15-30.000 Ksh wat voor de mensen daar erg veel is.

De geiten Anneke en Fabricio

Onderstaande mail heeft Dieuwer verstuurd naar Anneke en Fab:

Mogen wij jullie voorstellen, Anneke en Fabricio. Gisteren geboren en vandaag hebben we ze bezocht. Fab is de rechter en Anneke de linker geit.

 Joshua vertelde dat er bij een geitenboer een tweeling was geboren. Een vrouwtjes en een mannetjesgeit. Nu hadden de kinderen al een naam bedacht, maar toen ik hen vertelde dat ik ze naar jullie wilde vernoemen, was dat geen enkel probleem. Later spraken we de vrouw van de geit en die vond het helemaal geweldig. Er is al een geit die Roos heet. Die woont bij de moeder van George Ogier. Dus nu zijn jullie allemaal vernoemd.

Bij de foto’s: Het is mij teveel werk om alles te ondertitelen. De foto’s staan in volgorde van maken. Onderweg komen jullie de tweeling Anneke en Fabricio tegen, de bok vastgehouden door 3 mensen, de diverse hokken, de vrouwen van de vrouwengroepen EN het eten. Het is om een idee te geven.

Bericht 8 – ZoMaarWat

Omdat de tijd mij nu een beetje ontbreekt om wat langere verhalen te schrijven met daarbij wat meer foto’s, hieronder wat korte ZoMaarWat’s.

Ons uitzicht

Allereerst ons uitzicht. Zowel direct vanuit ons verblijf, als van de heuvel (Luanda Point) iets verder op. Ons verblijf kijkt uit op de Homa Hills en op de andere huisjes van HHCDO waar personeel woont. Vanaf de heuvel heb je een schitterend zicht op de baai (Winham Gulf) die verbonden is met het Victoriameer. De eerste foto is echter zicht op ons verblijf (Guesthouse) zelf.

Eten en drinken

In principe eten we zoveel mogelijk in de “Dining Hall” op het terrein. Tot vandaag waren we vaak de enige eters. Nu is er ook groep van 30 voornamelijk vrouwen die een training volgen. Het ontbijt is simpel: thee, 3 witte boterhammen met daarbij 2 gebakken eieren (komend half jaar dus geen eieren meer), jam. Daarnaast porridge een soort zurige pap van mais/sorghum die met suiker erin best lekker is.

De overige maaltijden zijn warm. Die bestaan uit of kip, of vis, of (geiten)vlees. Dat laatste hebben we nog maar 1 keer gekregen: te duur denk ik. Verder of spaghetti, of rijst (ook voor een half jaar genoeg gehad), bruinen bonen, “green grams” (heeft wel wat van dikke erwtensoep met hele erwten), “chapaties” (een soort pannenkoek) en als groente bijna altijd “skumawiki”(mengsel van spinazie en andijvie) en soms witte kool.

Het belangrijkste gerecht voor de Keniaan is “Ugali” maar dat eten we niet. Dat vinden we vreselijk en dat weten ze hier ook, dus krijgen we het niet. Alles is ontzettend vet. Verder aan fruit: banaan, zure sinaasappel, papaja en andere tropische lokale vruchten.

Als drank is er, als wij er zijn “soda’s”. Dat is dan de enige echte Coca Cola, evt. Fanta, Sprite etc. We drinken zoveel cola en water wat we krijgen dat we met ons gekochte water: 3 x 10 liter nog maar ca. 6 liter op hebben.

Hieronder een paar foto’s van maaltijden bij mensen thuis in hun hut. Ze maken altijd veel te veel. We nemen beleefd wat we nodig hebben. Er wordt trouwens met de handen gegeten. Vooraf en achteraf worden de handen gewassen in een teiltje door met een kan water over de handen te gieten. Vaak is er zeep bij, wat wel nodig is gezien al het vet.

De foto in het midden geeft bijna alle bovengenoemde soorten aan. Van links naar rechts: Ugali; vis; skumawiki; kip; chapati

“Bioscoop” in Menuga

Lopend op weg terug kwamen we een paar dagen geleden langs Menuga, de vissersplaats. Het was erg druk met vooral oudere jeugd. Het bleek dat net een voetbalwedstrijd van de Engelse competitie was afgelopen en ze kwamen nu naar buiten. Toevallig bleek onze vriend waar we gegeten hadden, George Ohier, ook uitbater te zijn. We mochten naar binnen en zagen in de grote hut tot onze verbazing een soort tribune van houten banken. En er hingen 2 wat grotere TV schermen. Er is daar geen elektriciteit dus alles loopt op een lawaaiige generator. Men moet voor een belangrijke wedstrijd 20 Ksh (=17 Eurocent) betalen. Nu keek er alleen nog wat achtergeblevenen naar de TV reclame.

Op de foto is Dieuwer te zien pratend met George Ohier (hoed met blauwe rand).

Bericht 7 – Terugblik laatste dagen – veel belevenissen

Geen lange verhalen dit keer. Daar ontbreekt mij de tijd voor. Wel een terugblik over de laatste 4 dagen. Met ons is verder alles goed behalve dat het hier erg warm is en wij door al het uitzoek, denk- en regelwerk en het erbij horende veldwerk (lopend bij 30-35 gr in de brandende zon over slecht begaanbare paden) aardig vermoeid raken. Maar tot nu toe redden we het. Ook met het (lokale) eten gaat het goed, behalve dat we wel eens verlangen naar ….. Vul ik verder maar niet in.

Woensdag 8 januari – De ontmoeting met Arafat ! en de aankoop van de geit Mike.

We zijn die dag met een aantal coördinatoren op pad geweest om een melkgeit te kopen. Zij  (vrouwtje) is bestemd voor 1 van de coördinatoren. We hebben beloofd om te zorgen dat niet alleen de vrouwengroepen maar ook de coördinatoren van YSDAK voor hun “volunteer” werk een melkgeit krijgen. Deze worden vooral betaald uit aparte giften.  De coördinatoren gaan dan meedraaien in het succesvolle geitenproject.

Alleen dat kopen gaat niet zomaar en ik heb daar een apart verhaal over gemaakt wat ik binnenkort zal plaatsen. Het was een bijzondere belevenis. O.a. de ontmoeting met Arafat en het gesjouw met de geit. Diezelfde dag met de geit aan boord nog bij 4 scholen langs geweest om hen uit te nodigen voor de “Childrens Day” van a.s. dinsdag.

Foto’s: Overhandiging geit / waanzinnig geitenhok van Arafat / geit achter mij in de auto

Donderdag 9 januari – Administratiedag Ibo en bezoek Dieuwer aan Mama Teresa

Ik ben (ondanks het supermooie weer) bijna de hele dag in ons privé kantoor (het “Guesthouse”) bezig geweest met het doornemen van de administratie van de diverse projecten. Samen met Willis, de centrale coördinator van YSDAK in Homa Hills. De ene na de andere soda (Coca Cola) naar binnen geslagen. Gelukkig kon het 2e gedeelte: Discussie over toekomst SfHH – YSDAK buiten onder de boom plaatsvinden. Dieuwer was ondertussen bij mama Teresa op bezoek geweest en heeft daar onder Bericht 6 een mooie bijdrage geleverd.            Foto: ons privé kantoor

Vrijdag 10 januari – Childrens Fun Day bij de Agonga Primary School

Dit zijn altijd voor ons en dan met name voor Dieuwer en de coördinatoren de drukste WERKdagen. Ik loop meer als fotograaf en filmer rond en doe wat hand en spandiensten. Deze keer was de Agonga Primary School uitgekozen. Met een vrachtwagen vol met levens- en spelmiddelen + het nodige volk en onderweg met de nodige stops weer (veel) te laat bij de school. Maar dat geeft niet, de 4 uitgenodigde scholen waren ook laat.

Na alles in groepen te hebben verdeeld, spelletjes uitleggen aan de leerkrachten (elke keer een ware crime voor Dieuwer) kon het feest beginnen. En binnen no time was het georganiseerde chaos van 300-350 jonge kinderen die met veel plezier allerlei Oud-Hollandse spelletjes deden.  En ondanks de hitte in de brandende zon het veld over crosten. Tussen door drinken met koekjes en later eten: brood met banaan en nog meer drinken.

Na afloop cadeautjes voor de kinderen en was de conclusie van de leiding: weer een geweldige leuke dag gehad. Maar wel vermoeiend. Ook hier later een uitgebreider verhaal met meer foto’s.         Foto’s: spreken voor zich

Zaterdag 11 januari (vandaag) – Bezoek langs 5 adoptiekinderen thuis.

Voor het adoptieplan Kansloos Kind proberen welke keer een aantal adoptiekinderen thuis te bezoeken. Zo kunnen we beter hun leefsituatie voorstellen en dat proberen over te brengen in Nederland. Alleen dat laatste is en dat hebben we al eerder gemerkt erg moeilijk. De omstandigheden waaronder deze kinderen leven zijn zo onvoorstelbaar dat je dat alleen aan mensen uit kan leggen die er ook geweest zijn.

We waren bij deze 5 al eens eerder geweest en troffen opnieuw schrijnende situaties aan. Alleen vragen wij ons regelmatig af of deze kinderen het wel zo slecht hebben. Ze hebben niets, vaak 1 of 2 ouders verloren, leven onder (in onze ogen) erbarmelijke omstandigheden, maar kunnen buiten spelen zonder last van auto’s, fietsers. Hebben de ruimte, prachtige speelomgeving en veel vriendjes. Wel is het eten vaak minimaal en als ze (erg) ziek worden is het cru gezegd: gebeurd.

Maar het is elke keer een feest als we ergens geweest zijn. Vanmiddag stond een groep die we bezocht hadden en ballonnen hadden gekregen ons vanaf een heuvel met veel lawaai uit te zwaaien. Het belangrijkste is dat de adoptiekinderen door het in Nederland gegeven geld naar school kunnen en ze misschien een betere toekomst tegemoet gaan.

Foto’s: bezoek aan adoptiekinderen

Nog een (minder leuke) ZoMaarWat

Gisteravond zaten we in de “Canteen”  te eten. O.a. tilapia, rijst, bonen, skumawiki. Om ons heen lopen regelmatig 1 – 2 katten te bedelen. We gaven ze wat restanten vis. Een kat viel Dieuwer wat lastig. 1 van de mensen reageerde daarop (laat Marian Thieme het niet horen) met het oppakken van de kat. Hij nam het beest mee naar buiten. Ik kon het (gelukkig) niet direct zien, maar in zijn linkerhand had hij de kat en met zijn rechterbeen haalde hij als een voetballer een bal trapt en ik hoorde een doffe klap . !@#$%^&* . Later ging hij nog een keer buiten kijken. We hebben die avond de kat niet meer gezien. Gelukkig was vanavond de kat er weer. Hij/zij had het blijkbaar overleefd.

Bericht 6 – De voice van mama Theresa (door Dieuwer)

Al zo lang wij in Homa Hills komen, ontmoeten wij mama Theresa.

Sinds haar jeugd is ze blind. Op een blindenschool, geleid  door Nederlandse missionarissen heeft ze braille en het weven van matten geleerd. Ze kan in haar eigen onderhoud voorzien. Ze moet dan wel touw hebben om te weven en mensen, die haar matten willen kopen. Er zijn in Nederland al heel wat kennissen, die een mat van haar  voor de deur hebben liggen. Ze doet dit heel slim. Ze vertelt dat ze een mat voor je gaat maken, als cadeau. Komt ze de mat brengen, dan neemt ze nog een exemplaar mee en die mag je dan kopen. In het begin deden we dit. Nu zeggen we dat we er geen nodig hebben. Dit keer maakt ze een pothanger voor ons. Die hang je aan de zolder en doet daar de pan in met kliekjes. Op deze manier kunnen de ratten er niet bij komen. Ook de adoptieouders van Paul krijgen er één.

Ze is erg gelovig en gaat naar de kerk van de Zevende dag adventisten. Daar heeft ze ook een functie. Ze is nu met een Bijbelstudie bezig. Elke dag leest ze een stuk en op zaterdag discussiëren ze daarover. De studie is voor haar geschreven in braille. Zaterdag 4 januari ging de studie over de gelijkenissen. Een gelijkenis is een fabel. De liederen in deze kerk hebben de zelfde melodie als de liederen van Johannes de Heer bij ons. En dus zingen we samen. Zij uit haar brailleboek en ik uit mijn hoofd of neurie mee. Onze stemmen komen aardig overeen.

Er komen altijd veel mensen over de vloer. En altijd is er vrolijkheid en gelach. Om jaloers op te worden. Er wordt ook gehandeld. Gisteren bracht iemand een zakje rijst. Er kwam een andere vrouw, gaf mama Theresa wat geld. Mama Theresa verdween achter het gordijn van de slaapkamer en kwam terug met een kleiner zakje rijst. Ik vroeg aan de vrouw, is dat je avondeten. Dat was eten bestemd voor de baby. Die zat op dat moment met een bakje rijst voor zich en een beker met drinken. Het bakje rijst werd opgepakt en aan een oude vrouw gegeven, die ook op bezoek was. Ook samen delen is de gewoonste zaak van de wereld. Ze praten altijd in hun eigen taal en dat versta ik jammer genoeg niet.

Nu is ze bezig om de gehandicapten een stem te geven. Veel gehandicapte kinderen worden nog verstopt. Samen met iemand die kreupel is en iemand zonder arm, zijn zij de stem van de gehandicapten in deze omgeving. Het is een actie die verder gaat dan deze omgeving. Voor deze actie hebben ze een korte opleiding gevolgd. Ze vertelde ook heel enthousiast over vrouwen die op oudere leeftijd weer naar school gaan. Eerst de lagere school en dan een vervolgopleiding. Wat zou ze graag mee willen doen.

Aan het eind van het bezoek brengt ze me nog een eind weg. Dat hoort zo. Met een ijzeren stok weet ze prima de weg te vinden. Ik hou mijn hart altijd vast als ik de slechte staat van het pad zie. Maar het gaat altijd goed. Als we afscheid nemen roept ze, doei. Dat heeft ze van Mirjam en Pauline geleerd.

Mama Theresa, een prachtvrouw.

Foto’s: Mama Theresa met Dieuwer bij ons verblijf; de hut van mama Theresa van buiten en van binnen

Bericht 5 – “Beautys” en autorijden

“Beautys”

Ze willen dolgraag op de foto, maar of ze springen om je heen, of ze staan bovenop je, of je bent alweer weg, maar hieronder een paar “beautys” waarmee het wel gelukt is. Let vooral niet of juist wel bij sommigen op de kleren.

En als ik ze de foto’s laat zijn worden ze helemaal wild. Wel eens 6-7 kinderen springend  en gillend voor het kleine schermpje van een fototoestel gezien?

Autorijden 1

Als het ergens markt is moeten er natuurlijk mensen en spullen naar toe worden gebracht. Afgelopen woensdag stonden we langs de weg naar het vissersplaatsje Doho waar markt was en toen kwam dit voorbij.

Autorijden 2

Als de auto vol is kan er altijd nog iemand bij is een bekend gezegde in Afrika. Zoals laatst bij onze rit naar de geit Mike. Je gaat gewoon bij de bestuurder zitten en stopt je benen naast de pedalen. Gelukkig heeft de echte chauffeur nog het stuur in handen.

En als je voorruit vol met scheuren zit dan vervang je hem niet maar plak je er sierstrips overheen. Staat nog leuk ook.

En als je geen imperiaal op het dak hebt dan bind je de lading gewoon vast aan het dak. Een deuk meer of minder is niet erg. Als het maar mee kan.

Bericht 4 – Kisumu en de eerste dagen in Homa Hills

Homa Hills – zonnig, warm maar vooral rust

Een 4e bericht vanuit inmiddels Homa Hills. Eindelijk rust aan onze hoofden. Geen lawaai van de grote stad met de drukte van verkeer, mensen en activiteiten. Maar geluiden van vogels, vooral bij zonsopgang, af en toe wat stemmen en een schitterende omgeving. ’s Avonds wel het geluid van de vele krekels Ondanks dat we nu in de hete droge tijd zitten is het erg groen om ons heen. Dat komt omdat er in december nog aardig wat buien zijn geweest.

Terugblik op de laatste dagen

Na onze aankomst in Kisumu hebben we eerst even rustig aan gedaan. Zondag zijn we bij Lilian en Gerald Omollo op bezoek geweest. Ze hebben nu een “paleisje”, alleen is het binnen nog niet echt bewoonbaar. Omollo moet zich een gat in de rondte werken om de lening af te betalen voor ze weer verder kunnen. Betekent ook helaas dat hij geen tijd heeft voor YSDAK. Lilian trekt de kar en dan vooral in Kisumu. Als we terug zijn in Kisumu kunnen we nog verder praten over: hoe nu verder.

We zijn naar de Jamiloschool geweest om spullen uit te zoeken die mee moeten naar Homa Hills. ’s Avonds aangenaam op het dak van ons hotel zitten eten. En de nacht was deze keer gelukkig rustig: geen uitgaansavond. Maandag gereed voor vertrek naar HH. In de ochtend heeft Dieuwer een prestatie geleverd door ca. 400 boeken uit te zoeken in een grote “Bookshop”. We krijgen de boeken via een sponsor van Biblionef. Waarschijnlijk mag ze over 1,5 week nog meer uitzoeken.

’s Middags wachten op de taxi uit HH die niet kwam, dus met een andere taxi eerst naar de Nakumatt, boodschappen, daarna wachten. Met de taxi uit HH (een wrak, maar hij reed) via Jamilo en huis van Omollo spullen opgehaald en toen op weg.

Op de foto’s: huis Omollo, boeken kopen; drukte op straat; zowaar een armetierige kerstboom; wachten met bagage in Nakumatt; onze “cab” naar HH

Daarna “slowly” naar Homa Hills (HH) door de vracht die we bij ons hadden, de staat van de auto en deels de zeer slechte weg. Vooral het eerste stuk was zeer slecht. Met een Chinese lening wordt de bestaande weg naar Nairobi gerenoveerd maar dan ga je via een “noodweg” dwars door het land. In Nederland zou dit niet mogelijk zijn. Het was een grote stofwolk. Daarna ging het gelukkig beter. Het laatste stuk van Kendu Bay tot HH is weer onverhard en gaat daarom ook niet snel. Ca. 6.30 (zon gaat 6.50 onder) aangekomen. Geïnstalleerd in het “Guesthouse” en naar bed.

Dinsdagochtend de vele spullen uit gesorteerd en een deel klaar gemaakt voor transport naar het Orange House. Een motorrijder heeft de spullen in 2 keer weggebracht. Wij lopend met Willis en Sam(uel) (coördinatoren YSDAK) naar het Orange House. Onderweg diverse ontmoetingen door een schitterend groen landschap.

In het Orange House het programma voor de komende tijd in elkaar gezet. Dat was passen en meten, maar we zijn eruit gekomen. Daarna terug naar onze slaap- en eetplek.

Fotos: spullen uit Nederland per motor naar het Orange House: omgeving; ontmoeting zowel met mens als dier; omgeving; werkplan maken komende 1,5 week

Bericht 3 – Franeker -> Schiphol -> Nairobi -> Kisumu

Vanuit een bloedhete kamer van de “Duke of Breeze” een eerste echt bericht uit Kenia. Net een stuk “steak” gehad hier bovenop het dak van het hotel. In de schaduw van een stuk tentdoek om de ergste hitte tegen te houden. Het is hier ca. 30 gr. Wel een droge warmte en ’s avonds een bries vanuit het Victoriameer waar je dan op uitkijkt. Even een Zwitserleven gevoel na 2 drukke reis- en regeldagen.

De reis naar Schiphol met de auto ging vlekkeloos, het “on Board” gaan ging niet vlekkeloos. De Jumbo 747 was een Jumbo 747 / Cargo geworden. Zeker te weinig klanten, maar wel veel vracht. Gevolg hardrennende, regelende en walkie talkie pratende stewardessen om iedereen op zijn plek te krijgen en te weten wie waar zit. De “hoofd” stewardess verzuchtte: straks 20 speciale maaltijden en we hebben geen idee waar ze zitten. Na het eten kwam ze glunderend langs: we hebben ze allemaal gevonden! Wel door alles 45 min vertraging wat een uur werd door verloren “slot”. Verder een zeer rustige vlekkeloze vlucht  met voor ons 3 meter beenruimte. We zaten bij de hoofdingang. Dus ook het eerste eruit in Nairobi.

Vliegveld van Nairobi is een geval apart. Augustus afgelopen jaar is de gehele aankomsthal en alles daarom heen afgebrand. Via allerlei noodverbanden, waar ze in Kenia toch wel goed in blijken te zijn, is het vliegveld draaiend gehouden. Gevolg, wij kregen een sightseeing tour per bus (in het donker) over het hele vliegveld. We belanden uiteindelijk (hoorde ik later) in een niet afgebouwde parkeergarage, die als aankomsthal was ingericht. Op zich een mooie oplossing. Ik vond het zelfs efficiënter gaan met de douane / visum dan de oude hal. De bagage afhalen niet, dat ging weer tergend langzaam. Misschien ging de bagage ook op sightseeing tour. Toen nog geld pinnen / taxi regelen. Na wat heen weer geren en geregel hebben we nu en geld en een vaste chauffeur voor Nairobi: Victor.

EN TOEN VIEL HIER DE STROOM UIT. DE hele stad en wij ook zonder licht. En dat op de uitgaansavond hier. Ik zit met een hoofdlamp en een laptop op de accu te typen.

Vanochtend in de YMCA de rugzakken op de bedden grotendeels geleegd en klaargemaakt, deels voor Malindi, deels voor Homa Hills.  Eldad Omollo komt volgende week de 2 balen voor Malindi ophalen. Het was even een puinhoop op de bedden, maar daar zijn we goed in om dat op te lossen.

Daarna ben ik de stad in gegaan om SIM kaarten voor mobiel en laptop te kopen plus bel en Mb tegoed. En schrik niet van de prijzen: 1 Ksh (nog eurocent) voor een SMS. Ik heb nu hier op mijn laptop 1,5 Gb voor 1000 Ksh (ca. 9 Euro). En dan durft T-Mobile mij vanuit Nederland een “aanbieding” per SMS te sturen: Ik kan 15 Mb voor een 3-dagenkaart kopen voor 19,99 Euro. Hoe durven ze.

In Nairobi (maar ook hier in Kisumu) kom je nog iets anders tegen. Door de aanslagen wordt je zo’n beetje bij elke winkel gecontroleerd door 1-3 politiemensen met scanners. Daarnaast zie je overal militairen met geweren. Lijkt angstaanjagend, zal ook wel de bedoeling zijn, maar stelt absoluut niets voor. Vrouwen met rugzakjes duwen bij controle gewoon door en worden niet tegengehouden. Ikzelf heb een zakmes bij me. Alles piepte bij het leven, maar niks geen vraag van wat hebt u daar.

Tegen de middag naar het vliegveld met Victor. Onderweg (dit wordt een eerste ZoMaarWat) in de buurt van het vliegveld op 1 van de drukste en belangrijkste autowegen: Nairobi-Mombasa ( 2 x 3 rijstroken en vaak file) stuift voor ons ineens iedereen naar links en rechts. Blijkt op de middelste strook een kleine vorkwerkheftruck te rijden met ca. 5 km/u. Hij had nog wel een knipperlicht aan zag ik.

Even later in de vertrekhal voor de vlucht naar Kisumu zaten we broodje te eten toen ik een 2e ZoMaarWat zag: Buiten stond een vliegtuig van FLY540.Com en daar was een schoonmaker / monteur met een grote schroevendraaier bezig om aan de zijkant van de straalmotor iets los of vast te draaien. Het ging zeker niet goed dus werd de schroevendraaier als hamer !@#$ gebruikt. Dat het allemaal goed gaat met vliegen hier?

Op naar Kisumu, het begin ging goed, splinternieuw vliegtuig met schermpjes en usb oplading ! (voor een vlucht van een half uur ) maar bij de daling meldde de “captin” dat de “crew” rekening moest houden met forse turbulentie. Dat gebeurde ook. Ik had er niet zoveel moeite mee, maar Dieuwer was even de weg kwijt. Maar na wat slapen in het hotel is ze nu al weer aardig bij.

We werden opgehaald door Omollo. Ik werd haast fijngeknepen. Dat soort omhelzingen door mannen ben ik niet gewend. Maar het was gemeend. Hetzelfde gebeurde later door Lilian maar dat had ik vaker meegemaakt. Op weg naar de stad kwamen we weer in een ouderwets slecht weggedeelte terecht. In Nederland was er een kabinet voor gevallen. Maar ook dat hebben we overleefd en zal de komende weken nog wel vaker gebeuren.

In Kisumu hier boven op het dak bij zitten praten onder het genot van drank met ijsblokjes. Morgen de volgende klus bij de Omollo’s: praten over en spullen bij elkaar zoeken voor de projecten in Homa Hills en Kisumu.

Nog steeds geen stroom, toch een paar foto’s. Op de foto klikken om te vergroten.

  

Voor het eerst een “Selfie”, daarnaast de “troep” op het bed in de YMCA Nairobi

  

Nairobi heel mooi links (Uhuru park), druk en wolkenkrabbers rechts. Foto’s zijn ongeveer op dezelfde plek genomen. De Uhuru Highway ligt er tussen

   

Foto links het vliegtuig van de “monteur”. Rechts aankomsthal, visa. Let op de rode sprinklerinstallatie. Zouden ze bang zijn voor een nieuwe brand.

Bericht 2 – Klaar voor vertrek

Allereerst iedereen nog de beste wensen voor het nieuwe jaar. Wij zijn nagenoeg klaar om te beginnen met onze reis naar Kenia. Met bij elkaar zo’n 100 kg bagage. Vier grote rugzakken en plunjebalen vol, daarnaast nog 2 middelgrote rugzakken en uiteraard de laptoptas gevuld met de nodige elektronica. De laptop kan wel tegen een stootje maar moet bij elke check weer open en bloot door de scan….en dat vind ik niet leuk.

Zoals ik in mijn vorige bericht aangaf hieronder een eerste overzicht van het programma met een kleine maar niet onbelangrijke correctie. Wij komen niet dinsdag 28, maar woensdag 29 januari terug in Nederland. Ik ben goed in plannen, was een groot deel van mijn werk,  maar ook goed in het maken van fout(jes).

Verder laat ik Google een deel van mijn (foto)werk doen. Als ik ergens over schrijf (plaats / bijzonderheid) link ik het aan Google afbeeldingen. Scheelt mij nu veel werk en hebben jullie een idee hoe het daar is.

Het foutje van 1 dag later komt anders goed uit. We hebben een dag langer in Malindi. Toevallig kregen we een paar dagen geleden een mail van Eldad Omollo uit Marereni met het voorstel om ergens naar toe te gaan. Aan het eind van ons verblijf toch iets toeristisch: Bezoek aan de ruines van Gedi en het strand in Watamu.

Vrijdag (morgen) naar de hoofdstad van Kenia Nairobi, maar ook de stad met de sloppen van Kibera waar wij enige tijd gewerkt hebben. Zaterdag naar Kisumu. Zondag naar Lilian en Gerald Omollo, kijken hoe het er bij hen bij staat. Omdat het maar 1 dag is zal het in hoofdzaak eten / praten zijn, misschien naar de Jamilo school. De volgende dag voor 1,5 week naar Homa Hills. Maar eerst moet nog het nodige worden geregeld. Dieuwer moet proberen 500 boeken los te krijgen bij de lokale boekhandel. Bestemd voor Kisumu en Homa Hills op verzoek van Biblionef. Daarna naar de Nakumatt (hypermarkt) + ATM (pinautomaat) waar we geld gaan uitgeven. We hebben vooral (flessen)water en Keniaanse Shillingen nodig. Ik zal weer hele stapels biljetten uit de automaat trekken (1 Euro = 117 Ksh).

In Homa Hills ( ik wist niet dat Google zoveel van mijn eigen foto’s gepubliceerd heeft) eerst bijkomen. We krijgen ongetwijfeld snel bezoek van de coördinatoren van YSDAK denk ik. Daarna samen met het het programma maken onder het genot van Coca Cola, de nationale drank. We werken in ieder geval 2 dagen Children’s Day’s op verschillende plekken af met minimaal 250-300 kinderen per keer. Verder een dag naar vrouwengroepen die voor geiten zorgen. Een dag met de Home Based Care groep op pad. 1 of 2 dagen langs adoptiekinderen en langs scholen. Een dag bij vrienden op bezoek. Een dag met de mensen van YSDAK op pad en daarnaast bezoek en overleg in het Orange House. Het meeste gaat lopend in de heetste / droogste maand van het jaar. Zucht …….. maar het is er mooi en we voelen ons er wel thuis

En dan de vrijdag (2 weken na ons vertrek hier uit Franeker) alweer terug naar Kisumu. De tijd zal wel voorbij vliegen.

Bericht 1 – De voorbereiding van de reis

Inleiding

Vanaf vrijdag 3 januari tot woensdag 29 januari 2014 (ipv 28 jan – foutje !!) gaan wij naar Kenia. De route is Franeker -> Schiphol -> Nairobi (1 nacht) -> Kisumu (2 nachten) -> Homa Hills (10 nachten) -> Kisumu (3 nachten) -> Nairobi (1 nacht) -> Malindi (1 nacht) -> Marereni (4 nachten)  -> Malindi (1 nacht) -> Nairobi (1 nacht) -> Schiphol -> Franeker. Veel reizen, in Kenia van de ene naar de andere kant van het land per vliegtuig, ter plaatse ook nog de nodige uren in auto’s over (gelukkig) steeds betere wegen.

Door middel van deze weblog wil ik jullie op de hoogte te houden van ons wel en wee. Of het allemaal lukt zoals ik het in mijn hoofd heb zullen we zien. In Kenia en met name op het platteland loopt het vaak anders dan je verwacht. Wel / geen elektriciteit, wel / geen internet mogelijkheid. Hieronder een eerste start.

De voorbereiding

Dit wordt onze 13e reis naar Kenia sinds eind 1998. We hebben de nodige ervaring met het voorbereiden van zo’n reis. Het is het nalopen van een al bestaande checklist die geupdate moet worden. Wijzigingen op de lijst hangen vooral af van wat er mee moet en waar naar toe. We gaan met z’n tweeën en dat maakt het soms gemakkelijker / flexibeler dan met meerdere personen.

Belangrijke onderdelen zijn het vastleggen van data aankomst / vertrek Nederland – Kenia, maar ook de data dat we Kenia binnenlands vliegen. Wat deze keer een paar keer het geval is. De rest van het programma hebben we wel in ons hoofd (en op papier) maar zal afhangen van wat er ter plekke wel of niet kan.

Dat vliegen moet ook niet teveel kosten, dus is het vaak zoeken naar de goedkoopste tarieven. Maar dat valt altijd tegen. Om via of Caïro of Addis Abeba of Rwanda naar Nairobi te vliegen, er dan 16-18 uur over te doen en dan 50-75 Euro per persoon uit te sparen….! Dus gewoon toch maar weer rechtstreeks met de KLM heen en Kenya Airways terug voor een schappelijke prijs van ca. 770 Euro p/p retour. Wel zo eenvoudig. En we mogen ook fors wat bagage meenemen: 4 x 23 kg ruim- en 2 x 12 kg handbagage. En dat is een auto vol!

De vliegreizen zowel naar als in Kenia zijn geboekt. Ditmaal geen “louche” Afrikaanse luchtvaartmaatschappij maar gewoon alles met Kenya Airways: “The Pride of Africa”. En ik moet zeggen we hebben wel eens duurder en minder goed gevlogen met maatschappijen zoals : East African Air, Jetlink, Air Kenya, Fly540.com. Ze voldoen wel aan de regels maar vliegen vaak met 2e of 3e hands spul. De laatste keer vlogen we met 3e hands versleten Fokker Fellowship. Ik zat laatst te bedenken dat Nairobi JKIA (Jomo Kenyatta International Airport) meer onze thuisluchthaven is dan Schiphol. Al 10-tallen keren aangekomen en vertrokken

Maar goed de voorbereiding: paspoorten in orde, prikken (deze keer ook rabiës) en pillen (tegen malaria) zijn gedaan. Het inmiddels dubbele gele inentingspaspoort laat een chaos aan stempels en parafen zien. Visum halen we in Nairobi op het vliegveld. Hopelijk deze keer niet zo lang wachten als de laatste keer. Een leegstromende volle Jumbo kunnen ze daar moeilijk verwerken. Voordeel is wel dat de bagage dan ook waarschijnlijk binnen is.

Verder familie, bekenden informeren, alsmede de mensen in Kenia. Daarnaast natuurlijk spullen bij elkaar zoeken maar dat komt met de jaarwisseling. We krijgen nog een lading boeken (169 stuks) mee van Biblionef (dankjewel) voor een school in de buurt van Malindi.

De route / data / programma

Vrijdag 3 januari brengt (en haalt de 28e) Sip, neef van Dieuwer, ons met onze eigen auto naar Schiphol en vliegen we in naar Nairobi JKIA. Komen we half 9 ‘s avonds aan. Kijken hoelang het duurt om een visum te krijgen, wachten op de bagage en dan….net als onze vorige keer….onze taxi weg??? Het duurde de “driver” zeker te lang.

Dit keer slapen we niet in het Youth Hostel want dat wordt verbouwd tot “echt” hotel. De omgeving daar is dankzij Chinees geld booming. Wolkenkrabbers en winkelcentra schieten er de grond uit en daar past een verouderd en sober Youth Hostel niet in. We gaan nu naar de YMCA niet veel verder en wat dichter bij het centrum. De volgende ochtend zal ik proberen nieuwe sim kaarten voor de laptop en telefoon te kopen. De oude werken niet meer, bovendien moet tegenwoordig elk nummer worden geregistreerd op naam. Ik heb de formulieren daarvoor al vast ingevuld.

‘s Middags naar Kisumu. Een dik half uur vliegen. Bij aankomst altijd even wennen. Van 0-5 gr hier naar ruim 20-25 in Nairobi en dan de vliegtuigdeur open naar 30-35 gr. Even tegen een muur aanlopen.

In een volgend stuk ga ik verder met de rest van het programma en route.

In het Menu (zwarte balk hierboven) onder de kop Kaarten diverse kaarten met uitleg waar we naar toe gaan.