Weer terug in Franeker
Gistermiddag zijn we rond 3 uur geland op Schiphol. Na drinken met Sip, de neef van Dieuwer uit Dongjum, die ons op kwam halen en dochter Anneke die ons welkom kwam heten, door naar Friesland. Eerst naar Sip en Sita in Dongjum waar soep met broodjes klaar stond en toen echt naar huis.
Was Malindi, dinsdagmiddag bij vertrek nog + 34 (gevoelstemperatuur volgens de weerdienst + 43), Nairobi was met + 29 al aangenamer en Franeker met -3 was even wennen. Gelukkig was het met de kachel aan binnen oké. En vooral rustig na de herrie en hectiek van de laatste weken.
En alles werkte
Er kwam schoon warm en koud water uit de kraan. Er was (zonder onderbreking) stroom. De wc werkte en kon gewoon doorgetrokken worden. Er was warm (en koud) water. Geen kapotte wc brillen, verstopte afvoeren, lekkende wc’s, niet of slechts minimaal werkende kranen. Geen disco op het dak of bij de buren. Geen stof herrie en stank van het verkeer. Niet constant mensen om je heen die met je willen praten. Geen kinderen die de haren op je arm wilden voelen. Geen geroep van “Mzungu” of Mama and Baba Rose”. Eigenlijk best saai.
Intensief en slopend verblijf
Het was een enerverend reis waarin we veel beleefd hebben. Ons verblijf is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Behalve het vele reizen met de nodige ongemakken, het eentonige eten, de warmte hadden we een te overladen programma. de vele en soms intensieve gesprekken met de mensen van YSDAK maar ook Eldad Omollo in Marereni en de vele ontmoetingen met anderen begonnen hun tol de eisen. Na zo’n 2,5 week zaten we er bijna doorheen. Pas de laatste week in Malindi konden er wat rust en alleen zijn momenten ingebouwd worden. Maar dan ben je eigenlijk al te ver gegaan.
Het is goed om zo’n reis met z’n tweeën te maken. Als er problemen zijn kun je die onderling bespreken. Vaak konden wij de mensen om ons heen niet duidelijk maken dat je moe was en rust wilde. Dat “snappen” ze niet. De cultuurverschillen blijken dan te groot. Voor mij was een grote plus dat Dieuwer veel beter tegen reizen kon dankzij haar nieuwe bril dan vroeger. We konden nu overal samen naar toe. Het is bijna niet voorstelbaar hoe ze sommige “wilde” autoritten vroeger zou hebben ondergaan. Hier thuis kunnen we in ieder geval elk ons eigen gang gaan.
Dieuwer had gisteren de ruimte in een halfvol vliegtuig om een “tukkie”te doen
Taxirit Vliegveld NBO – Centrum Nairobi
Dinsdagavond terug in Nairobi spande de kroon wat betreft autorijden. De dagelijkse praktijk van een rit vliegveld -> stad schijnt te zijn dat je min. 2 uur nodig hebt voor de 15 km. Onze jonge chauffeur presteerde het om via de meest onmogelijke wegen het in 1 uur en 3 kwartier te doen.
Ik heb nog nooit iemand in een nagenoeg stilstaande file zo auto’s in zien halen. Hij maakte van elk gaatje gebruik om van rijstrook te veranderen en weer door te schuiven. Bij kruispunten wrikte hij zich brutaal, maar toch netjes !!! tussen alles door. Gaf aanwijzingen wie voor of achteruit moest om nog door een gaatje te kunnen. De winst daarbij was in onze ogen minimaal maar het was meer een sport. De echte winst maakte hij door via allerlei sluipwegen en omrijden de grote files te vermijden.
En dit feest, nou ja feest, heb je in Nairobi elke dag opnieuw. Net zoals andere wereldsteden in onderontwikkelde landen loopt de infrastructuur ver achter bij de sterk groeiende mobiliteit. Ik heb er wat filmpjes van gemaakt. Ik zal proberen die later te plaatsen. In de andere steden zoals Kisumu en Malindi is er ook (verkeers- en lawaai) chaos maar dat zijn geen echt autosteden. Dat is meer een door elkaar worstelende kluwen van mensen lopend, op de fiets, motor, TukTuk en matatus
Hieronder wat beelden van eergisteravond Nairobi
Het bijna laatste bericht
Dit is het een na laatste bericht op deze weblog over ons verblijf in Kenia. Later, eind februari, komt er een extra nieuwsbrief van SfHH waar we meer zullen vertellen over onze ervaringen, hoe de projecten lopen en hoe we denken verder te gaan. Maar dat kost tijd en moeten we rustig op een rij zetten.
Als deze nieuwsbrief verschijnt verwijs ik daarin naar de weblog. Die ga ik de komende maand afronden met extra foto’s, verhalen en filmpjes. Ik zal jullie dit nog een via een (allerallerlaatste) E-mail laten weten.
We hopen dat we via deze weblog jullie een goed beeld hebben kunnen geven van hoe wij proberen om de jeugd en gemeenschap van Homa Hills, maar ook elders zoals Marereni een betere toekomst te geven. Daarnaast hen wat meer te bieden dan de dagelijkse sleur en “struggle for live”. En de jeugd maar vooral de ouderen laten zien dat het ook anders en (in onze ogen) beter kan.
Dank voor reacties vanuit Nederland
Bedankt voor het meelezen en de positieve reacties over deze ook voor ons nieuwe manier van communiceren. Toen we begonnen (2000-2002) moesten we in Homa Hills nog luisteren naar Radio Wereld Omroep Nederland om nieuws te horen. Nieuws sturen vanuit Homa Hills was niet eens mogelijk. Die verhalen kwamen pas achteraf. Nu heeft elke Keniaan een mobieltje. Al kunnen ze daar nog niet alles mee, maar goed……. Ook een wereld van verschil.
Verblijf Kenia - januari 2014 