Het meest drukke en hectische van ons verblijf in Kenia is nu voorbij. Vanochtend vroeg zijn we vanuit Kisumu naar Nairobi gevlogen. Vandaag doorgebracht in de YMCA. Bezoek gekregen van vriendin Zipporah en haar man en kleinkind. De rest van de dag een aantal keren geslapen.
Gisteren (zondag) zijn we vanuit de Duke (hotel) voor de 2e keer naar Lilian en Gerald Omollo gegaan. We hebben met Gerald, terwijl Lilian aan het koken was, de afgelopen 1,5 week in Homa Hills doorgelopen. Daarnaast is uitgebreid en open gesproken over de problemen die wij en ook de coördinatoren ondervinden door de slechte onderlinge communicatie. Waarbij Gerald de eigenlijke bottleneck is. Als trekker en overallcoördinator van Ysdak is hij te weinig aanwezig en neemt niet voldoende initiatieven. Het is niet voor dit verhaal om er uitgebreid op in te gaan, maar we hadden na afloop een goed gevoel. We nemen alles mee naar huis en zullen kijken in hoeverre we hier mee verder kunnen.
Na het eten zouden we langs gaan bij Seline. Seline is een jonge meid die bij een brand beide onderbenen verloren heeft en op haar knieën loopt. Ze heeft al het nodige meegemaakt in haar leven en groeit op bij haar grootmoeder in Homa Hills. Na de nodige omzwervingen is ze terecht gekomen in Joyland, een “boardingschool” voor lichamelijk en geestelijk gehandicapten.
Wij hadden haar 2 jaar geleden ook al bezocht. Met geld van een aantal dames uit Nederland kan zij daar nu naar school gaan. In de tussentijd heeft zij via een Nederlandse die als fysiotherapeut Kisumu bezocht een prothese gekregen. Helaas was er iets stuk gegaan en dat wachtte op reparatie wat weer erg lang (Kenia) duurde. Lilian beloofde er achter aan te gaan om de mensen wat op te jutten.
Ik ben er nu voor de 2e keer geweest en ik verbaas me er elke keer weer over hoe deze kinderen onder in onze ogen zeer primitieve omstandigheden toch vrolijk zijn en het naar de zin hebben. Het zijn troosteloze barakken met zeer veel kinderen bij elkaar met allerlei handicaps.
Seline is een zeer pienter meisje en qua niveau moet ze eigenlijk naar een betere school vonden wij. Maar ze heeft het er nu naar de zin, dus daar moet een andere keer maar eens over nagedacht worden.
Hieronder een paar foto’s van Saline, zonder en met prothese en de “huisvesting”van deze groep kinderen.
Vandaag, deels een dag om bij te komen. Na uiteraard het nodige gesleep met bagage: Hotel -> taxi -> vliegtuig -> taxi -> YMCA, hebben we eerst op onze kamer een tijd geslapen.
Vanmiddag kwam dan Zipporah met haar man en kleinkind. Wij kennen haar nog van de sloppenwijk Kibera (2000). Een geweldig lieve vrouw die ondanks alle problemen samen met haar man Patrick nog wat van het leven probeert te maken. We zijn altijd vrienden gebleven en elke keer als we Nairobi aandoen bezoeken we haar of komt ze naar ons. Ze wonen nu op een wat rustiger plek maar wel (via Google Maps gevonden) op ca. 28 km van het centrum waar wij nu zitten. En in deze miljoenenstad is het een enorme klus om met het “public transport” en lopend hier te komen. Het was gezellig samenzijn. Ze hebben inmiddels een prachtige kleindochter. Daarna was het voor ons weer slapen.
We zijn inmiddels weer aardig opgeknapt. Komt ook door het aangenamere klimaat van Nairobi. Nairobi is chaotische miljoenenstad maar heeft meestal prachtig weer en aangename temperaturen. Max. ca. 28 gr. ’s Nachts is het zelfs fris wat komt door de hoge ligging van ca. 1700 m. Morgen dus naar Malindi, qua klimaat minder. Het ligt aan de Indische Oceaan, prachtige stranden, palmen en boabob bomen maar erg warm en vochtig. Rustig aandoen dus.
Foto’s: Dieuwer, Zipporah en kleinkind Mwene in de YMCA
Verblijf Kenia - januari 2014 